Rozdział 2

Po miesiącu dodaję kolejny rozdział. Mam nadzieję, że w roku szkolnym przyjdzie więcej pomysłów i inspiracji. Rozdział dedykuję Izie N. za to, że przypomniała mi o tym blogu. :) Zapraszam do czytania.

 

 

***

     Słowa taty sprawiły, że na całym ciele poczułam dreszcze. W tym momencie opanował mnie  strach. Strach tak wielki i potężny, jakiego nigdy przedtem nie doświadczyłam.  Bicie mojego serca zagłuszało upiorną ciszę. Moje ręce zaczęły się trząść, brakowało mi oddechu. Nagle poczułam niespodziewaną fascynację tym, co się dzieje. Tata nadal patrzył się w moją stronę obserwując jak niewidzialna siła ogarnia moje ciało. W pewnym momencie jego wzrok napełnił się niepokojem.

   - Annabello, to stare dzieje. Prawie legenda. Nie bierz sobie do serca tej historii. Wkrótce potem wszystko się wyjaśniło. Złapali mordercę i wszyscy żyli długo i szczęśliwie. Z tym, że strach przed  lasem pozostał. – odpowiedział spokojnie.
   - Kto okazał się być mordercą? – spytałam odetchnąwszy nieco.
   - Jakiś psychopata, cmentarze rysował, szatańskie rytuały odprawiał, a ponadto zbyt bardzo lubił małe dzieci, wiesz co mam na myśli… Miała być rozprawa, mieli go osądzić, ale sam został zamordowany.  Ludziom to nawet na rękę było i nikt nie apelował by odkryć  tajemnicę jego śmierci. Po tym co zrobił to mu się to zdecydowanie należało. Mówiono, że zabiła go nienawiść innych. I przy tym zostańmy.
   - A on przyznał się do tego morderstwa? – spytałam biorąc łyk zimnej już herbaty.
   - Co ty! Wypierał się, ale to oczywiste. Tylko winny się tłumaczy.
Tata wstał i zaniósł naczynia do zmywarki.
   - Pamiętam, że to był Janusz. Mój imiennik. To imię potem stało się przeklęte. Nikt już dzieci tak nie nazywał, a mnie żadna dziewczyna z wioski nie chciała. – zażartował.
Uśmiechnęłam się. Czasem mój ponury ojciec wykaże się swoim rzadkim poczuciem humoru.
   - Dobrze, że takiego samego nazwiska nie miałeś, bo pewnie byłoby zabawniej.
   - Nazwiska tak dobrze nie pamiętam. Gruj, Grej? Jakoś tak…
Zabrzmiało podejrzliwie znajomo. Aż za znajomo… Oh nie, czy to może być prawda? Powoli zaczął ponownie pochłaniać mnie stan znajomego strachu.
   - Janusz Graj? – spytałam cicho.
   - Tak, Graj! Skąd wiedziałaś? – tata był zaskoczony.
   - Zgadłam. – skłamałam próbując stłumić oznaki przerażenia. – to ja już pójdę.
Jak to możliwe? Ten Janusz Graj? Ten sam, co w opowieściach mamy? Zamyśliłam się tak bardzo, że nie zauważyłam mojej ośmioletniej siostry , którą przez przypadek trochę staranowałam.
    - Uważaj idiotko! – mała okazała swoją siostrzaną miłość i podniosła się z podłogi zabierając ze sobą różowy plecak z Hannah Montaną.
Właśnie, szkoła! Prawie zapomniałam. Pobiegłam do pokoju i spakowałam się. Wiedziałam jedno – dziś wyjątkowo trudno będzie mi skupić się na lekcjach.

    Nie myliłam się. Z niecierpliwością czekałam na lekcję, która w pełni pozwoli mi oddać się myśleniu. Janusz Graj, rzekomy morderca i jeden z bohaterów opowieści mamy nie odstępował mojego umysłu ani na krok. Ogromną trudność  sprawiało mi skupienie się na nowych tematach. Byłam na siebie wściekła. Zbliżała się praca klasowa z matematyki, a ja zamiast oswajać się z nowym materiałem myślałam o ów Graju. W końcu potrzeba myśli stała się silniejsza. Przegrałam walkę ze zdrowym rozsądkiem. Jak zwykle. Zamknęłam oczy przypominając sobie znajomą opowieść mamy.
    Mama nie za często opowiadała historie o Januszu. Był on jednym z podrzędnych bohaterów jej bajek. Mieszkał na planecie Zofolii. Tej najbardziej szarej i niemigoczącej gwiazdy. To prosta planeta z prostymi mieszkańcami. Janusz był odmieńcem, dziwakiem, odludkiem. Jego dom jako jedyny posiadał kolory inne od odcieni szarości. Czuł się samotny, ale do samotności już dawno się przyzwyczaił. Malował kolorowe obrazy, budził strach  wśród innych mieszkańców. Jego dzieła ich przerażały. Były takie inne, kolorowe. Pewnego dnia w szarej Zofolli urosły żółte kwiaty, które ludzi bardzo obrzydziły. Z tego powodu ludność planety wpadła w paranoję. Zapadł chaos. Oskarżono Janusza o zasianie tych okropnych kwiatów. Tylko jego. Bo był inny. Mieszkańcy obdarzyli Graja jednym z najgorszych losów. Zaczęli go nienawidzić z całego serca tak mocno, że pewnego dnia zniknął.
   - Mówiono, że nienawiść innych go zabiła. – przypomniałam sobie słowa taty. Obie historie mają jakieś powiązanie.
     Mama nic więcej nie wspominała. Wraz z końcem opowieści zakończył się temat Janusza Graja. Jednak teraz, gdy za bardzo wchłonęła mnie ta sprawa czułam, że musze z nią o tym porozmawiać. Wiedziałam, że coś przede mną ukrywa. Po raz pierwszy miałam wrażenie, że jej historie to nie tylko wymysł wyobraźni, a coś, co może stykać się z prawdą.
      Dźwięk dzwonka rozbudził mnie. To, że przegapiłam ważny temat z matematyki nie miało już znaczenia. Do rozwiązania miałam sprawę znacznie ważniejszą niż nędzna i nic nie warta ocena. Przybył dreszczyk emocji, nie był on już strachem, a wrażeniem ekscytacji. Pobiegłam do toalety, weszłam do pierwszej kabiny i wybrałam numer do mamy. Z niecierpliwością słuchałam trzeciego, czwartego, piątego sygnału.
    - Halo? – mama odebrała.
Po raz kolejny poczułam tęsknotę. Ogromna więź z mamą sprawiła, że jak tylko usłyszałam jej głos poleciały mi łzy. Tak bardzo mi go brakowało. Otarłam słone krople i zaczęłam opowiadać o wszystkim. Powiedziałam o moich domysłach i spytałam się czy jej opowieści mają powiązanie z prawdziwymi wydarzeniami. Mama była spokojna.
   - Kochanie już dawno miałam ci o tym powiedzieć, ale to nie odpowiedni moment. Porozmawiamy jak wrócę, dobrze? Odwołam resztę  koncertów i przyjadę jutro.
    Stan mojej ciekawości wzrósł, przede mną czeka wielka przygoda, coś pięknego! Nagle poczułam ogromną potrzebę odkrycia tych tajemnic, teraz, w tej chwili, jak najszybciej! Ciągnęło mnie do poznania sekretów lasu, byłam niczym nienasycony odkrywca, który ma szanse spełnić się zawodowo. Nie słuchałam już nawet co mama do mnie mówiła.
    - Mamo, jeszcze dziś pójdę do tego lasu! Jutro podzielę się z tobą moimi wrażeniami! – krzyknęłam podekscytowana.
    - Annabella, nie możesz! – zdenerwowała się mama, ale odpowiedział jej sygnał zakończenia rozmowy.
    Nie wiedziałam wtedy jak ogromny popełniłam błąd ignorując kolejne połączenia przychodzące od mamy. Tak bardzo chciała mi wtedy coś powiedzieć…

 

 

***
To byłoby na tyle. Dziękuję za przeczytanie. Proszę o opinię w komentarzach, pozdrawiam i do następnego rozdziału!